Dave Horton is a sociologist and lover of all things cycling. He is part of the Cycling and Society Research Group, which has pioneered a ‘cultural turn’ in cycling studies and which holds an annual symposium in the UK. Dave works at Lancaster Environment Centre, Lancaster University, on the project ‘Understanding Walking and Cycling’. He tries to do, to write about, and to promote all kinds of cycling, because cycling is essentially good.
Most people seem finally to have realised that cycling is ‘a good thing’, but many still don’t cycle. So what stops them getting on their bikes? Explanations typically focus on physical factors such as climate, hills and infrastructure. Emotional barriers to cycling are easily overlooked, but are also massively important. Chief among these emotional barriers is a fear of cycling. You probably already know this – certainly in the UK, talk to friends who don’t cycle and you quickly figure out that they actually feel a bit scared at the prospect of cycling.
Most obviously this fear relates to anxieties about being in close and unprotected proximity to speeding cars, it’s to do with a fear of crashes, injury and death. But fear of cycling is also more complex than this. People on bikes move through public space in a much more open, less mediated way than people in cars. That’s one of the pleasures of cycling, but it also potentially heightens feelings of existential vulnerability. Some people also undoubtedly fear looking inept on a bike, fear working their bodies in public, fear harassment or violence from strangers. Cities are full of fear, which is partly why and partly because people move in cars.
Fears of cycling are socially, geographically and historically variable, which is to say that they will depend on who you are (man, woman, child, young, old, black, white, fat, fit), where you are (Copenhagen, Brussels, Mumbai, town, countryside, road, cycle path), and when (day, night, rush hour, weekend, winter, summer, a century ago, now, the future …). Over time, some of these fears will also tend to become culturally embedded, and therefore hard to change. But it’s worth trying to change them.
I will explain later how fear of cycling is constructed, but I want also to make clear that it is real. Motorised metal objects can and do maim and kill, and in our cities they are everywhere. As people in cars are made to feel safer, the standards of driving experienced by those on the outside decline. People on bikes feel more threatened, less safe. In the UK, across the second half of the twentieth century, people took the sensible option – they got off their bikes. Cycling and cities deteriorated. Now, finally, we’re trying to win both back.
Fear of cycling is sensible. But advocates of cycling are also sensible in trying to persuade people otherwise. They quite rightly tell people that cycling is highly unlikely to kill you, and that cycling is objectively safer than horse-riding, or white-water rafting, or golf, or gardening, or something. Besides, not cycling is much more dangerous for your health than cycling.
So where are we up to? Some people fear cycling. We would rather they didn’t, because more people on bikes has to be a good thing. But rather than simply dismiss people’s fears of cycling, or try to persuade the fearful that they’re wrong, I think it’s worth exploring further how these fears of cycling get created. If we can understand the mechanisms by which cycling becomes constructed as dangerous and to be feared, we might be better able to confront and challenge those mechanisms directly, rather than the emotions to which they give rise. That’s why I wrote this article, now presented as a series here on Copenhagenize.com.
http://www.copenhagenize.com/2009/09/fear-of-cycling-01-essay-in-five-parts.html
Οι περισσότεροι άνθρωποι φαίνονται τελικά να συνειδητοποιούν ότι η ποδηλασία είναι `ένα καλό πράγμα', αλλά πολλοί ακόμα δεν ποδηλατούν. Τι τους σταματά από το να ανέβουν στα ποδήλατά τους; Οι εξηγήσεις εστιάζουν κυρίως στους φυσικούς παράγοντες όπως το κλίμα, οι λόφοι και η υποδομή. Τα συναισθηματικά εμπόδια που αφορούν την ποδηλασία αγνοούνται συχνά, αλλά είναι επίσης πολύ σημαντικά. Ο βασικότερος μεταξύ αυτών των συναισθηματικών εμποδίων είναι ο φόβος.
Ο προφανέστερα αυτός ο φόβος αφορά στις ανησυχίες για την στενή μη προστατευμέή εγγύτητα στα επιταχυνόμενα αυτοκίνητα, πρόκειται να κάνει με έναν φόβο των συντριβών, του τραυματισμού και του θανάτου. Αλλά ο φόβος είναι επίσης πιό σύνθετος από αυτό. Οι άνθρωποι στα ποδήλατα κινούνται μέσω του δημόσιου χώρου σε έναν ανοικτότερο, λιγότερος μεσολαβημένος τρόπος από τους ανθρώπους στα αυτοκίνητα. Αυτή είναι μια από την ευχαρίστηση της ανακύκλωσης, αλλά επίσης ενδεχομένως υψώνει τα συναισθήματα της υπαρξιακής ευπάθειας. Μερικοί άνθρωποι επίσης αναμφισβήτητα φοβούνται ανάρμοστοι σε ένα ποδήλατο, φοβούνται στους οργανισμούς τους στο κοινό, την παρενόχληση φόβου ή τη βία από τους ξένους. Οι πόλεις είναι πλήρεις του φόβου, ο οποίος είναι εν μέρει γιατί και εν μέρει επειδή οι άνθρωποι κινούνται στα αυτοκίνητα.
Οι φόβοι είναι κοινωνικά, γεωγραφικά και ιστορικά μεταβλητή, η οποία είναι να ειπωθεί ότι θα εξαρτηθούν από ποιους είστε (άνδρας, γυναίκα, παιδί, νέος, παλαιός, μαύρος, άσπρος, παχύς, κατάλληλος), όπου είστε (Κοπεγχάγη, Βρυξέλλες, Mumbai, πόλη, επαρχία, δρόμος, πορεία κύκλων), και πότε (ημέρα, νύχτα, ώρα κυκλοφοριακής αιχμής, Σαββατοκύριακο, χειμώνας, καλοκαίρι, έναν αιώνα πριν, τώρα, ο μελλοντικός…). Με την πάροδο του χρόνου, μερικοί από αυτούς τους φόβους θα τείνουν επίσης να γίνουν πολιτιστικά ενσωματωμένοι, και επομένως σκληρά για να αλλάξουν. Αλλά αξίζει να τους αλλάξει.
Θα εξηγήσω αργότερα πώς ο φόβος κατασκευάζεται, αλλά θέλω επίσης να καταστήσω σαφές ότι είναι πραγματικός. Τα μηχανοποιημένα αντικείμενα μετάλλων μπορούν και ακρωτηριάζουν και σκοτώνουν, και στις πόλεις μας είναι παντού. Δεδομένου ότι οι άνθρωποι στα αυτοκίνητα γίνονται για να αισθανθούν ασφαλέστεροι, τα πρότυπα της οδήγησης που βιώνονται από εκείνους στην πτώση εξωτερικού. Οι άνθρωποι στα ποδήλατα αισθάνονται πιό απειλητικοί, λιγότερο ασφαλής. Στο UK, πέρα από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, οι άνθρωποι πήραν τη λογική επιλογή - πήραν από τα ποδήλατά τους. Ανακύκλωση και πόλεις που επιδεινώνονται. Τώρα, τελικά, προσπαθούμε να κερδίσουμε και των δύο πίσω.
Ο φόβος είναι λογικός. Αλλά οι συνήγοροι της ανακύκλωσης είναι επίσης λογικοί στην προσπάθεια να πειστούν οι άνθρωποι ειδάλλως. Αρκετά σωστά λένε στους ανθρώπους ότι η ανακύκλωση είναι ιδιαίτερα απίθανο να σας σκοτώσει, και ότι η ανακύκλωση είναι αντικειμενικά ασφαλέστερη από την ιππασία, ή άσπρος-νερού, ή γκολφ, ή κηπουρική, ή κάτι. Εκτός αυτού, η μη ανακύκλωση είναι πιό επικίνδυνη για την υγεία σας από ανακυκλώνοντας.
Τόσο πού είμαστε μέχρι; Μερικοί άνθρωποι φοβούνται. Μάλλον αυτοί όχι, επειδή περισσότεροι άνθρωποι στα ποδήλατα πρέπει να είναι ένα καλό πράγμα. Αλλά παρά να απομακρυνθούν απλά οι φόβοι των ανθρώπων, ή να προσπαθήσω να πείσω τον έντρομο ότι κάνουν λάθος, σκέφτομαι ότι αξίζουν περαιτέρω πώς αυτοί οι φόβοι παίρνουν δημιουργημένοι. Εάν μπορούμε να καταλάβουμε τους μηχανισμούς από τους οποίους η ανακύκλωση γίνεται κατασκευασμένη όπως επικίνδυνη και για να είναι φοβισμένη, να είμαστε ικανότεροι να αντιμετωπίσουμε και να προκαλέσουμε εκείνους τους μηχανισμούς άμεσα, παρά τις συγκινήσεις στις οποίες δίνουν την άνοδο.
