Σε δύο χρόνια καταφέραμε να γυρίσουμε τον κόσμο πάνω σε δύο ρόδες”, λέει η Ειρήνη Κοκκινάκη σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα τα ΝΕΑ . “Διανύσαμε 15.000 χλμ. και αλλάξαμε λάστιχα 12 φορές”…
“Όταν φτάσαμε στη μύτη της Ινδίας, κοιτάξαμε τον ωκεανό και είπαμε: Τώρα τι κάνουμε; Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε, να περάσουμε απέναντι στην Αυστραλία, να δούμε και εκεί τον κόσμο, να ζήσουμε μαζί τους… Κοιτάξαμε τα ποδήλατά μας, άντεχαν ακόμη, άλλωστε για επτά μήνες από τότε που ξεκινήσαμε από το Ηράκλειο της Κρήτης δεν είχαν παρουσιάσει κανένα πρόβλημα. Σε δύο χρόνια καταφέραμε να γυρίσουμε τον κόσμο πάνω σε δυο ρόδες”.
Η Ειρήνη Κοκκινάκη και ο Fabian Quiblier διάνυσαν σχεδόν τον μισό πλανήτη με ποδήλατο και κατάφεραν να αντεπεξέλθουν σε δυσκολίες και να γνωρίσουν ξεχωριστούς ανθρώπους.
Όπως ανέφεραν στη συνέντευξή τους, γνωρίστηκαν στο οικολογικό φεστιβάλ που έγινε στην Κρήτη το 2006. “Την πρώτη μέρα του καλοκαιριού του ίδιου χρόνου”, λέει η 34χρονη σχεδιάστρια κοσμημάτων, “αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε για την Τουρκία και όπου μας βγάλει. Τότε μπήκαμε στο καράβι και βγήκαμε στο Φετιγιέ, ένα μικρό λιμάνι απέναντι από τη Ρόδο, διασχίσαμε διαγώνια την Τουρκία, ανεβήκαμε τα υψίπεδα της Ανατολίας. Φτάσαμε στην Καππαδοκία και περνώντας από τον συνοριακό σταθμό του Ντογκουμπαγιασίτ, φτάσαμε στο Ιράν με κατεύθυνση το Ισφαχάν. Φτάνοντας στον Περσικό Κόλπο, κατευθυνθήκαμε προς Μπάαμ και περνώντας τα σύνορα από Ταφτάν, βρεθήκαμε στο Πακιστάν. Με πορεία προς Λαχώρη και ποδηλατώντας στην Ινδία από Βορρά προς Νότο, φτάσαμε στην επαρχία της Κεράλα και στην πόλη Κανιακουμάρι, στη μύτη της Ινδίας. Τότε πήραμε το αεροπλάνο για Μπανγκόκ, Ταϊλάνδη, Λάος, Καμπότζη, πετάξαμε για Ινδονησία, περάσαμε από τα νησιά Μπαλί, Λομπόκ, Σουμπάουα και φτάσαμε Φλόρες”.
ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
“Στην Αυστραλία είχαμε άλλες εμπειρίες: στο Γκλάστοουν κάναμε Έκθεση Φωτογραφίας με τη βοήθεια της αυστραλιανής κυβέρνησης. Εγώ δίδασκα σχέδιο κοσμήματος και ο Φαμπιάν κατασκεύαζε σπίτια. Εκεί γνωρίσαμε έναν ναυτικό που πήγαινε με το καταμαράν στο Brisbane. Στον δρόμο του γυρισμού προσγειωθήκαμε στη Σιγκαπούρη, πήγαμε Κίνα για ένα μήνα, επιστρέψαμε Ταϊλάνδη, Κατάρ και Παρίσι αεροπορικώς. Από το Παρίσι με τα ποδήλατα, μέσω Ελβετίας, Ιταλία, Κροατία και τέλος Κρήτη” λέει γελώντας…
“Συνολικά διανύσαμε 15.000 χιλιόμετρα, αλλάξαμε 12 φορές λάστιχα, και με πολλές τρύπες” αναφέρει χαμογελώντας. Μιλούσαν στο τηλέφωνο με τους δικούς τους και επικοινωνούσαν μαζί τους μέσω του Ίντερνετ.
“ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ” ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ
“Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η φωτιά που έχουν στα μάτια τους οι άνθρωποι που ζουν στα βάθη της Ανατολής. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι τρομοκράτες, δέχομαι ότι είναι αντάρτες, διεκδικούν κάτι που τους ανήκει, κάτι που θέλουν”, λέει ο 32χρονος Ελβετός. “Σ΄ αυτό το ταξίδι είδαμε την έκρηξη του αγωγού το 2007 στο Κουρδιστάν, περάσαμε στην απαγορευμένη περιοχή όπου είναι το πυρηνικό εργοστάσιο του Ιράν, και σε όλα αυτά είχαμε προστάτες τους ντόπιους. Το ποδήλατο μάς επέτρεπε να προσεγγίσουμε και τις απαγορευμένες περιοχές, οι δύο ρόδες βοηθάνε στην επικοινωνία, σου ακονίζουν το μυαλό, γνωρίζεις τους ανθρώπους καλύτερα, αυτοί σε βλέπουν καλύτερα, είναι ένα ανοιχτό διαβατήριο. Στη μουσουλμανική φιλοξενία, ο μουσαφίρης είναι ιερός, αυτοί οι άνθρωποι έχουν μάθει να πολεμούν. Όταν διεκδικείς πράγματα όπως η χώρα, η γη και τη γλώσσα γίνεσαι πιο δυνατός”, επισημαίνει…
“Κάναμε χιλιάδες φίλους ντόπιους” αναφέρει. “Έχουμε επικοινωνία συνεχώς, στην Τουρκία, την Ινδία, την Αυστραλία, την Κίνα, παντού. Για την Ελλάδα ξέρουν ότι είναι η χώρα που είναι δίπλα στην Ιταλία, εμείς τους εξηγούσαμε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και αυτό ήταν το σημείο αναγνώρισης”.
“ΜΕ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ”
“Άλλαξε το κορμί μου, εγώ δεν ήμουν αθλήτρια”, λέει η 34χρονη σχεδιάστρια. “Σε αυτή την πορεία με συγκλόνισαν οι άνθρωποι, η ποδηλασία, η αγάπη με την οποία μας υποδέχονταν στην Τουρκία, η γαλήνη των Ταϊλανδών, η ηρεμία των Ινδών, όλες αυτές οι χιλιάδες στιγμές, όλα τόσο όμορφα, αλλά και τόσο διαφορετικά”, λέει και αναπολώντας κάθε ορθοπεταλιά, κάθε μέτρο και κάθε χώρα καταλήγει:
“Όταν ταξιδεύεις, δεν χάνεις την αίσθηση του χρόνου, γιατί ο χρόνος γίνεται κομμάτι του εαυτού σου. Η ελευθερία που αισθάνεσαι, είναι πολύ έντονη και είναι διαφορετικό από το να ακολουθείς την καθημερινή σου ρουτίνα. Όταν έχεις ένα πρόγραμμα δεν φθάνει ποτέ ο χρόνος, έχεις να κάνεις πολλά πράγματα μέσα σε 24 ώρες. Όταν όμως ταξιδεύεις, ο χρόνος είναι μέσα σου”.
22.000 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
“Στις 22.000 φωτογραφίες έχουμε αγαπημένους ανθρώπους και αγαπημένες στιγμές”, λέει η 34χρονη ποδηλάτισσα. “Μπορεί να ακούγεται περίεργο”, συνεχίζει, “αλλά δεν αρρωστήσαμε, δεν πάθαμε ούτε απλό κρύωμα και δεν πέσαμε από το ποδήλατο ούτε μια φορά”! “Διαπίστωσα ότι οι πόλεις που χρησιμοποιούν ποδήλατο έχουν περισσότερο χώρο για τους ανθρώπους, που σημαίνει περισσότερο χώρο για ανθρώπινες σχέσεις. Λένε ότι περνάμε κρίση. Αν δούμε τον υπόλοιπο πληθυσμό, ίσως να δούμε ότι είμαστε πλούσιοι”, καταλήγει…
